ttp://www.salon.com/news/feature/2007/11/13/intelligent_design

The evolution of creationism

After their notorious legal defeat, intelligent design proponents are resurfacing with insidious new assaults on science.

By Gordy Slack

Nov. 13, 2007

Two years ago, Pennsylvania federal Judge John Jones III handed down a stunning decision that many said would take down the intelligent design movement. But American creationism doesn’t die. It just adapts.

Decades earlier, when the courts deemed creation science

-- proto intelligent design -- a religious view and not constitutionally teachable as science in public schools, it adapted by cutting God off its letterhead and calling itself “intelligent design.” The argument for I.D., and for “scientific creation theory” before it, is that evolution isn’t up to the task of accounting for life. Given biology’s complexity, and natural selection’s inability to explain it, I.D. thinking goes, life must be designed by a, well, designer. I.D.ers skirted any mention of God, hoping to avoid getting snagged on the First Amendment’s prohibition against promoting religion by arguing that I.D. was just a young and outlying science.

In the Pennsylvania case, Kitzmiller v. Dover, Judge Jones ruled that if you want to teach intelligent design in science class, first you have to show that it is a distinct species from its earlier, creationist form, not just a modified type. You’ve got to show us the science part, he said. Besides, Jones declared, your intelligent designer is obviously God.

The six-week trial -- the focus of a Nova documentary, “Judgment Day: Intelligent Design on Trial,” airing Nov. 13 -- addressed a host of heady questions. What is science and how does it work? Can evolution account for the diversity of life we see on earth? What is religion? Can science say anything about the existence of a creator and still be science? It also examined the motivations of a local school board that tried to smuggle creationism into its high school biology curriculum. The judge’s decision -- that I.D. was not science and that the school board was trying to promote its members’ own religious views -- was followed by a short period of shock from the I.D. community.

But like bacteria adapting to antibiotics, creationism has slimmed down once again, this time shedding even a mention of an intelligent designer. A new textbook put out by the Discovery Institute, the Seattle think tank that promotes I.D., doesn’t even have the words “intelligent design” in its index. Instead of pushing I.D. explicitly, “Explore Evolution: The Arguments for and Against Darwinism,” promoted as a high school- or college-level biology text, “teaches the controversy.” Teach the controversy is the new mantra of the I.D. movement.

“We want to teach more about evolution,” says Discovery Institute’s Casey Luskin, “not less.” The “more” they want to teach, of course, is what they see as evolution’s shortcomings, leaving an ecological niche that will then be filled by intelligent design.

But not all creationists have embraced the strategy. Many responded to the Dover trial by coming out of I.D.’s big tent, which once gave shelter to young earth creationists, old earthers, academics interested in I.D.’s hypotheses, and anyone who wanted to promote a Christian-compatible view of science. Judge Jones’ decision was like a lightning strike on the big top, sending many of the constituents running home through the rain. Creationist groups like Answers in Genesis, the Institute for Creation Research, and Reasons to Believe are now attacking I.D. for not having the guts to call its designer God or to be explicit about such key questions as the age of the world. (Answers in Genesis’ answer: about 6,000 years.)

Perhaps not surprisingly, the I.D.ers have adopted a persecution complex. “After Dover,” Luskin says, “there’s been an increase in the boldness of Darwinists who persecute I.D. proponents: researchers, teachers and students. The debate in the academy has intensified radically,” he says. “It’s just a lot more political.” He points to Guillermo Gonzalez, a physicist at Iowa State who failed to get tenure, allegedly because he is an advocate of I.D., and Richard Sternberg, a scientist at the National Institutes of Health who was “attacked” for publishing an article by Stephen Meyer, a proponent of intelligent design, in a peer-review journal Sternberg edited.

Evolutionary biologists respond that hiring a biologist who doesn’t accept evolution is like hiring a mathematician who doesn’t accept multiplication. That oversimplifies, but for better or worse, the battle has intensified and come out more into the open.

Recently, long retired chemist Homer Jacobson retracted a paper titled “Information, Reproduction and the Origin of Life,” which he’d published in the journal American Scientist 52 years ago. Upon Googling himself, the 84- year-old Jacobson found that his old paper was often cited by creationists as evidence of the implausibility of life emerging from the prebiotic soup found on early Earth. Jacobson noticed some errors in his paper (it was a half-century old!) and, in order to keep neo- creationists from engaging in “malignant denunciations of Darwin,” he wrote a letter of retraction to the journal. Retraction of a scientific paper is rare, and doing it for political reasons is rarer still. The act provoked accusations of “historical revisionism” from Discovery Institute senior fellow William Dembski.

Following the Dover decision, some I.D.ers became more timid, or at least more evasive. John Angus Campbell, a Discovery Institute fellow and coauthor of a book about teaching I.D. in the schools, ran for a school board seat in Mason County, Wash., last week. During his campaign, he intentionally left his middle name out of his election materials and failed to mention his affiliation with the Discovery Institute. The camouflage strategy worked and he was elected.

I.D. will also be striking back in “Expelled: No Intelligence Allowed,” a pro-I.D. documentary, to be released in February. Featuring conservative writer and political commentator Ben Stein, it portrays I.D. proponents as a group of iconoclastic firebrand scientists with the guts to go after the dogmatic Darwinists who have, the I.D.ers say, grown lazy and corrupt sitting atop a monopolistic theory with zero tolerance for dissent, within or outside of their ranks.

Stein told the New York Times that Darwin may well have been onto something with his theory of evolution, but that it is isn’t up to explaining the origins and diversity of life on its own. Plus, he thinks Darwinism leads to racism and genocide. If Stein had his way, he said, the documentary would have been called “From Darwin to Hitler.”

No, the battle between creationism and evolution is hardly over. The true believers in intelligent design and other forms of creationism aren’t about to lay down their worldview for a federal judge or anyone else. And polls show that about half of America is on their side. “Evolution remains under attack,” says Eugenie Scott, an anthropologist and a director of the National Center for Science Education, a nonprofit dedicated to teaching evolution in public schools. “If creationists have their way, teachers will eventually just stop teaching evolution. It’ll just be too much trouble. And generations of students will continue to grow up ignorant of basic scientific realities.”

Roots of Fundamentalism traced to 16th-century Bible translations

The English Reformation—heyday of religious change—spurred a fundamentalist approach to Bible reading, according to new research by a Harvard professor.

"Evangelical reading habits after 1525 were disciplinary, punishing and even demeaning," says James Simpson, Donald P. and Katherine B. Loker Professor of English in Harvard University's Faculty of Arts and Sciences.

In 1525, Protestant reformer William Tyndale translated the Bible into early modern English. Scholars have widely hailed that moment as a liberating step for the literate public, who could suddenly read the Bible on their own terms—without the constraints of priestly interpretation.

Simpson disagrees.

"The 16th-century moment was not the foundation of liberalism, as many historians have maintained, but rather the foundation of fundamentalism," he says. "Anyone who wants to understand how fundamentalism is a product of the modern era must look to its birth in the 16th century."

Tracing the history of biblical translations between 1525 and 1547, or from Tyndale to the death of Henry VIII, Simpson argues that reading in this era became a program of punishment that left believers "persecuted and paranoid." His argument is the focus of a forthcoming book titled "Burning to Read: English Fundamentalism and its Reformation Opponents" (Harvard University Press).

"Evangelicals did not believe that you could be saved through good works, so they looked for signs that the decision had gone their way," Simpson says. "Reading became the locus for salvation or damnation—it was an intense experience in which your eternal fate would be decided."

Prologues to the Bible as well as polemical works helped Simpson to illuminate what the reading experience would have been like for commoners in the 16th century. Tyndale's prologue to the 1525 Bible, for example, highlights the kind of stern warnings offered to private readers.

"If you fail to read it properly, then you begin your just damnation. If you are unresponsive … God will scourge you, and everything will fail you until you are at utter defiance with your flesh," the prologue reads.

According to Simpson, such rhetoric reveals the fundamentalist nature of these early translations, and indicates the extent to which reformers repudiated individual interpretation.

"Reading became a tightrope of terror across an abyss of predestination," Simpson says. "It was destructive for evangelicals, because it did not invite freedom but rather fear of misinterpretation and damnation."

Simpson argues that the history of evangelical reading has important implications for politics in today's world.

"The birth of fundamentalism marked a new kind of modernity which still influences religion today," he says. "As we enter a new period of fundamentalist reading, we had better understand the ways in which the last period in the West produced 150 years of European violence."

Source: Harvard University
http://www.physorg.com/news113748912.html

Περί ύπαρξης και ανυπαρξίας Θεού

Του Δημητρη Δημητρακου* Καθημερινή, 11.11.2007

Ρίτσαρντ Ντόκινς

Η περί Θεού αυταπάτη

εκδ. Κάτοπτρο

Η συζήτηση πάνω στην ύπαρξη του Θεού δεν είναι καινούργια, αλλά παλιά υπόθεση. Και αναζωπυρώνεται κάθε φορά που ένα νέο βιβλίο προσπαθεί να φωτίσει περισσότερο την υπόθεση. Αυτό συμβαίνει σήμερα με το βιβλίο The God Delusion, του φημισμένου Βρετανού βιολόγου Ρίτσαρντ Ντόκινς, που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό και στα ελληνικά («Η περί Θεού αυταπάτη», εκδ. ΚΑΤΟΠΤΡΟ).

Οπως έδειξε ο Καντ εδώ και δύο αιώνες, δεν ισχύει καμιά λογική απόδειξη όσον αφορά την ύπαρξη ή την ανυπαρξία του Θεού. Ο Ντόκινς τονίζει, ωστόσο, ότι η ισοσθένεια αυτή είναι φαινομενική, διότι το βάρος της απόδειξης το έχει ο θεϊστής. Ο Ντόκινς, όμως, δεν τονίζει αυτό το σημείο, αλλά ακολουθεί άλλη επιχειρηματολογική στρατηγική για να ακυρώσει την επιλογή του θρήσκου. Θεωρεί ότι, με βάση τα εμπειρικά δεδομένα, είναι «πιθανότερη» η ανυπαρξία από την ύπαρξη του Θεού. Παραβλέπει, όμως, ότι αποδίδουμε πιθανότητες σε γεγονότα που αφορούν τον εξωτερικό κόσμο, με βάση κάποιο γνωστικό υπόβαθρο που ήδη κατέχουμε, όχι όμως σε οντότητες μεταφυσικές για τις οποίες δεν έχουμε –εξ ορισμού– καμιά θετική γνώση. Μπορούμε, και μάλιστα οφείλουμε, σε μια επιστημονική αναζήτηση να θέσουμε εκτός συζήτησης εκ προοιμίου μια τέτοια υπόθεση. Αλλά δεν μπορούμε να την αναιρέσουμε ή να την αποδείξουμε με αφετηρία τις επιστημονικές γνώσεις που έχουμε.

Προϊόν της φυσικής εξέλιξης

Αυτό, όμως, που μπορεί να κάνει ο σύγχρονος στοχαστής είναι να δείξει ότι η θρησκεία είναι ένα ανθρώπινο φαινόμενο, ότι είναι μια κίνηση που ξεκινά «από κάτω προς τα πάνω» και όχι μια αποκάλυψη που δόθηκε «εκ των άνω». Αυτό ακριβώς πραγματοποιεί ο Ντόκινς στο βιβλίο αυτό. Η φυσική εξέλιξη εξηγεί αυτό που δεν μπορεί να εξηγήσει η θρησκεία. Και το θρησκευτικό φαινόμενο, κατά τον Ντόκινς, είναι προϊόν της φυσικής εξέλιξης του ανθρώπου.

Ο συγγραφέας εκθέτει διά μακρών τα επιστημονικά λάθη που περιέχονται στις Γραφές, καθώς και τις βλαπτικές συνέπειες της θρησκευτικής πρακτικής. Η επιχειρηματολογία του είναι πειστική σε πολλά σημεία. Εχει επίσης το πλεονέκτημα της αμεσότητας και της σαφήνειας στην έκφραση, που του δίνουν τη δυνατότητα να εκλαϊκεύει σύνθετες θεωρητικές έννοιες. Καταγγέλλει σε υψηλούς τόνους τον φανατισμό, την αφέλεια και την άγνοια που συνοδεύουν συχνά τη θρησκευτική πίστη. Από ένα σημείο κι έπειτα, όμως, ο αναγνώστης αναρωτιέται αν και ο ίδιος ο Ντόκινς δεν είναι παρόμοια δογματικός με αυτούς που καταγγέλλει και δεν περιπίπτει σε ανάλογες πλάνες.

«Αγιατολάχ του αθεϊσμού»

Η κριτική που του έχει ασκηθεί δεν προέρχεται μόνο από το στρατόπεδο των υπερασπιστών της θρησκείας, αλλά και από τους ανεξίθρησκους. Ορισμένοι, μάλιστα, από τους επικριτές του τον χαρακτηρίζουν ως «αγιατολάχ του αθεϊσμού». Η αλήθεια είναι ότι το επιθετικό του ύφος δεν αφήνει περιθώρια ανοχής για τους διαφωνούντες. Καταδικάζει ως δειλούς και ανειλικρινείς τους οπαδούς του αγνωστικισμού, παραβλέποντας έτσι το γεγονός ότι και ο Μπέρτραντ Ράσελ, τον οποίο τόσο επαινεί, δήλωνε αγνωστικιστής και όχι άθεος. Κατηγορεί για δειλία και υποκρισία ακόμα και σύγχρονες προσωπικότητες από τον κόσμο της επιστήμης, όπως είναι ο επιστημολόγος Michael Ruse και ο βιολόγος S. J. Gould, οι οποίοι συμμερίζονται τις αθεϊστικές του ιδέες, αλλά αντιμετωπίζουν το ζήτημα με μεγαλύτερη νηφαλιότητα.

Ως άριστος χειριστής των μέσων επικοινωνίας που είναι ο Ντόκινς, θεωρεί ότι ο σκοπός του μπορεί να επιτευχθεί όχι μόνο με την προβολή επιχειρημάτων, αλλά δημιουργώντας μεγάλη φασαρία γύρω από τον εαυτό του και το ζήτημα που πραγματεύεται. Με την έννοια αυτή, το βιβλίο του είναι ένα σύγχρονο μανιφέστο του αθεϊσμού, ένα όπλο στα χέρια εκείνου που είναι ήδη στρατευμένος σ’ αυτήν την πίστη. Δεν μπορεί, όμως, να μεταπείσει τον αμφιταλαντευόμενο, αν κρίνει κανείς αντικειμενικά την επιχειρηματολογία του.

Η βάση της τελευταίας είναι ότι στη σύγκριση ανάμεσα στις δύο υποθέσεις περί ύπαρξης και περί ανυπαρξίας του Θεού, η επιστημονική πλάστιγγα θα γείρει προς τη δεύτερη. Δεν λαμβάνει υπόψη, όμως, τη λογική ασυμμετρία ανάμεσα στην επιστημονική υπόθεση και μια «πιστοκρατική» επιλογή, όπως είναι η θρησκεία. Η επιστημονική υπόθεση υπόκειται στον έλεγχο, όχι όμως η πίστη. Η τελευταία ελέγχεται μόνο ως προς το εμπειρικό της περιεχόμενο, όχι ως προς το μεταφυσικό. Το γεγονός ότι στην κοσμική εποχή που ζούμε, δεν αποτελεί η θρησκεία αναγκαίο μέρος της ζωής μας και δεν δέχεται ο σύγχρονος άνθρωπος πολλούς από τους κανόνες και τα δόγματα που επιβάλλει, δεν την ακυρώνουν. Διότι εκφράζει συγχρόνως μια αναγκαία υπερβατολογική ανάγκη που έχει ο άνθρωπος και που δεν πληρούται μέσα στην επιστημονική αναζήτηση. Παραμένει το δέος που εκφράζει ο Καντ στη Δεύτερη Κριτική του (1788).

Το ισχυρό επιχείρημα

Ο Ντόκινς αναφέρεται σε κάτι αντίστοιχο: το δέος που αισθάνεται ο επιστήμονας μπρος στο μεγαλειώδες τοπίο που εξερευνά, όπου προβάλλει η περίπλοκη δομή του κοσμικού συνόλου. Μπρος στη θέαση αυτή, το θρησκευτικό δέος για τον (υποθετικό) δημιουργό του Σύμπαντος πρέπει να θεωρηθεί πεπερασμένο και ελλιπές: αυτό είναι το ισχυρό επιχείρημα του Ντόκινς στο τελευταίο κεφάλαιο. Και μάλλον εδώ βρίσκεται η κύρια προσφορά του σημαντικού αυτού βιβλίου, που ο Ελληνας αναγνώστης μπορεί να διαβάσει σε μια άριστη μετάφραση και γενικότερα προσεγμένη έκδοση. Είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί απ’ όλους εκείνους για τους οποίους το πρόβλημα που πραγματεύεται είναι πάντα παρόν και δεν έχει λυθεί προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

* Ο κ. Δημήτρης Δημητράκος είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Τέσσερις αντιρρήσεις για τη θρησκεία

Ο αιρετικός Κρίστοφερ Χίτσενς βάζει στο στόχαστρο Βίβλο και Κοράνι και μιλά για αντιγραφές διαδόσεων γύρω από μια αυταπάτη

Του Χαρη φαν Φερσεντααλ Καθημερινή, 11.11.2007

Christopher Hitchens

God is not Great:

The Case against Religion

εκδ. Atlantic Books

Πρόσφατα ένας δημοσιογράφος του New York magazine ρώτησε τον Κρίστοφερ Χίτσενς ποια είναι η αγαπημένη του ιστορία από τη Βίβλο. «Η ιστορία όπου ο Ιησούς μεταμορφώνει το νερό σε κρασί», απάντησε εκείνος. «Ποιος θα είχε αντίρρηση σε αυτό;».

Ο Χίτσενς απολαμβάνει το αλκοόλ και το κάπνισμα ενώ, καθώς φαίνεται, απολαμβάνει και τη σχετική φήμη. Ισως επειδή θεωρεί άλλες εξαρτήσεις περισσότερο ανόητες και επικίνδυνες.

Αφού τα έβαλε με τον Χένρι Κίσινγκερ, την πριγκίπισσα Νταϊάνα και τη Μητέρα Τερέζα, ο αιρετικός διανοούμενος και παρίας της Αριστεράς φαίνεται πως βρήκε, επιτέλους, κάποιον στα μέτρα του. «Ο Θεός δεν είναι μεγάλος», μας λέει, και θα περίμενε κανείς μια ολομέτωπη επίθεση εναντίον Του. Ομως ο Χίτσενς εξαντλεί τα φαρμακερά βέλη του στη θρησκεία. Και αυτό δεν είναι καθόλου το ίδιο πράγμα.

Πολύ θυμωμένος

Η βιομηχανία της αμφισβήτησης λειτουργεί με εντατικούς ρυθμούς. Το βιβλίο του Χίτσενς, αρθρογράφου μεταξύ άλλων του Vanity Fair και του προοδευτικού on-line περιοδικού Slate ακολουθεί αυτά των Ντάνιελ Ντένετ, Σαμ Χάρις και Ρίτσαρντ Ντόκινς. Οπως οι περισσότεροι νέοι αθεϊστές, ο Χίτσενς είναι θυμωμένος. Πολύ θυμωμένος. Η θρησκεία, γράφει, είναι «βίαιη, παράλογη, μισαλλόδοξη, συνδέεται με τον ρατσισμό, τον φυλετισμό και τον φανατισμό, βασίζεται στην άγνοια και είναι εχθρική στην απρόσκοπτη έρευνα». Και αυτά είναι μόνο η αρχή.

Εξετάζοντας τη Βίβλο αναφέρει πως δικαιολογεί ενέργειες όπως το δουλεμπόριο, η εθνοκάθαρση, η δουλεία και η μαζική σφαγή. Και όλα αυτά για ένα πουκάμισο άδειο καθώς οι θρησκείες δεν είναι παρά αντιγραφές διαδόσεων γύρω από μια αυταπάτη. Η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη αντιφάσεις, λογικά κενά και μεταγενέστερες προσθήκες, ενώ το Κοράνι είναι σε μεγάλο βαθμό σύνθεση δανεισμένων εβραϊκών και χριστιανικών μύθων.

Μπορεί η ακρίβεια και η συνοχή να μην είναι το δυνατό σημείο των θρησκειών. Με το μάρκετινγκ όμως τα πάνε καλύτερα. Ολες οι θρησκείες, γράφει ο Χίτσενς, χρησιμοποιούν έναν ταπεινό προφήτη ή πρίγκιπα που απευθύνεται πρώτα απ’ όλα στους φτωχούς, τους απαίδευτους και τους κατατρεγμένους – δηλαδή την πλειοψηφία. «Τι είναι αυτό, αν όχι λαϊκισμός;», αναρωτιέται.

Καυστικά παραληρήματα

Ολα τα στοιχεία που έχουν κάνει τον Χίτσενς δημοφιλή (κάτι που ο ίδιος ποτέ δεν προσπάθησε πάντως) ή απωθητικό είναι εδώ: χιούμορ και προκλητικότητα, πνεύμα και αυταρέσκεια, ευρυμάθεια και επιπολαιότητα. Τα καυστικά παραληρήματά του κατά της θρησκείας σίγουρα θα προσβάλουν όσους πιστεύουν. Ο Χίτσενς από την πλευρά του αισθάνεται πως απλά επιστρέφει την προσβολή. Προσβολή είναι ότι κάποιοι θέλουν να διδάξουν στα παιδιά τον ευφυή σχεδιασμό. Προσβολή είναι ότι κάποιος Δανός γελοιογράφος τρέμει για τη ζωή του επειδή ζωγράφισε ένα σκίτσο του Μωάμεθ. Προσβολή είναι ότι κάποιος Ολλανδός σκηνοθέτης έχασε τη ζωή του επειδή έκανε ταινία με θέμα τη βία κατά των γυναικών στο όνομα του Ισλάμ. Προσβολή είναι ότι ο Πάπας επιτίθεται στη χρήση του προφυλακτικού όταν το έιτζ θερίζει.

Το επιθετικό, ειρωνικό ύφος του ενδεχομένως να ενοχλήσει και αρκετούς φιλελεύθερους άθεους που θεωρούν τη θρησκευτική πίστη ιδιωτικό ζήτημα. Ο Χίτσενς σωστά θεωρεί πως η θρησκεία έχει εδώ και καιρό εισβάλει στη δημόσια σφαίρα. Και μόνο η ύπαρξη της σαρίας δείχνει ότι η διάκριση δημοσίου/ιδιωτικού είναι τελείως ξένη στο Ισλάμ.

Ο Χίτσενς διατυπώνει τέσσερις αντιρρήσεις για τη θρησκευτική πίστη: παρερμηνεύει την προέλευση του ανθρώπου και του κόσμου, είναι δουλική και σολιψιστική, είναι αποτέλεσμα και αίτιο της σεξουαλικής καταπίεσης (δυστυχώς για τους πιστούς λέει, «ο χριστιανισμός είναι υπερβολικά καταπιεσμένος για να προσφέρει σεξ στον παράδεισο») και στηρίζεται σε ευσεβείς πόθους.

Η θρησκεία, λέει ο Χίτσενς χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία, ανήκει στην παιδική ηλικία του είδους μας, όταν ο άνθρωπος ακόμα φοβόταν τον καιρό, το σκοτάδι ή την έκλειψη. Είχε λόγο ύπαρξης όταν προσέφερε εξήγηση γι’ αυτά που δεν μπορούσαμε διαφορετικά να εξηγήσουμε. Ομως το τηλεσκόπιο και το μικροσκόπιο κατέστησαν τη θρησκεία περιττή ή, χειρότερα, την εξέθεσαν. «Σήμερα, το λιγότερο μορφωμένο από τα παιδιά μου γνωρίζει περισσότερα για τη φυσική τάξη απ’ οποιονδήποτε ιδρυτή οποιασδήποτε θρησκείας» γράφει.

Αντιμέτωπη με την πρόοδο της ανθρώπινης γνώσης, συνεχίζει, η θρησκεία θα μπορούσε είτε να κάνει στην άκρη –να αποδεχτεί δηλαδή την αχρηστία και αχρησία της– είτε να αποτελέσει εμπόδιο. Δυστυχώς είναι προγραμματισμένη να κάνει το δεύτερο.

Και το κάνει εμπνέοντας φόβο, ευγνωμοσύνη και υποταγή. «Μόνο ένας σκλάβος ευχαριστεί τον αφέντη του για αυτό που ο αφέντης έχει αποφασίσει να κάνει χωρίς να μπει στον κόπο να τον συμβουλευτεί». Ούτως ή άλλως, όμως, όλα αυτά λίγη σημασία έχουν αφού η επίγεια ζωή δεν αποτελεί παρά προθάλαμο για τον νέο κόσμο μετά την έλευση του Μεσσία.

Σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι η θρησκεία προσφέρει ένα κώδικα ηθικής συμπεριφοράς, ο Χίτσενς απαντά πως η θρησκεία –στην καλύτερη περίπτωση– ωθεί τους ανθρώπους να κάνουν τα σωστά πράγματα για τους λάθος λόγους. Οσο για τη χειρότερη... «η θρησκεία έχει κάνει αμέτρητους ανθρώπους... να φέρονται με τρόπο που θα ξάφνιαζε ακόμα και ένα προαγωγό ή στρατιώτη σε εθνοκάθαρση». Αλλωστε, σαρκάζει, το να θεωρείς τη θρησκεία ως νόμο για το δίκαιο και το άδικο, σημαίνει να θεωρείς πως πριν ο Μωυσής λάβει τις δέκα εντολές, οι άνθρωποι ζούσαν με την εντύπωση πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το να σκοτώνεις, να κλέβεις ή να κοιμάσαι με τη γυναίκα του γείτονα.

Πόλεμος για τον αθεϊσμό

Κάποιοι θα πουν ότι ο Χίτσενς παίρνει τη θρησκεία στην πιο ακραία, φανατική εκδοχή της. Για τον συγγραφέα, όμως, αυτή είναι η και η πιστή ανάγνωση της θρησκείας. Οσο γι’ αυτούς που υποστηρίζουν ότι οι άθρησκοι κομμουνιστές και φασίστες βρήκαν πολλούς μη θρησκευτικούς λόγους για να διαπράξουν τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα του εικοστού αιώνα, ο συγγραφέας απαντά πως οι ιδεολογίες τους ήταν στην πραγματικότητα θραύσματα εκκοσμικευμένης θρησκείας. Κανείς ποτέ δεν πολέμησε για τον αθεϊσμό λέει ο Χίτσενς. Αλλά συχνά δίνει την εντύπωση πως αν ο ίδιος μπορούσε, θα το έκανε.

Θα ήταν όμως ένας κόσμος χωρίς θρησκεία ένας καλύτερος κόσμος; Ο Χίτσενς λέει κάθετα «ναι», αλλά μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ. Η θρησκεία είναι «ανεξίτηλη», γράφει. «Δεν θα εξαφανιστεί ποτέ, ή τέλος πάντων όχι μέχρι να ξεπεράσουμε τον φόβο του θανάτου, του σκότους, του αγνώστου και του άλλου».

Οπως γίνεται συνήθως, το βιβλίο του Χίτσενς θα καταλήξει στα χέρια των άθεων με τον ίδιο τρόπο που τα αντίτυπα της Βίβλου ακουμπούν δίπλα στο προσκέφαλο των πιστών. Οι άνθρωποι προτιμούν αναγνώσματα που απλά ενισχύουν τις απόψεις τους.

Ο Χίτσενς σημειώνει ότι αν χρειάζεται πίστη για να πιστέψεις κάτι ή σε κάτι τότε η πιθανότητα να είναι αλήθεια είναι μειωμένη. Σωστό αλλά όχι αρκετό. Τα δεινά που καταλογίζει στη θρησκεία μπορεί να αληθεύουν, αλλά δεν αρκούν για να αποδείξουν τη μη ύπαρξη του θεού – παρά μόνο ίσως την ύπαρξη ενός κακού θεού. Κάπου εδώ ξεκινάει το βιβλίο του Ντόκινς.

Γενετικό πεπρωμένο, απενοχοποιημένος και επικίνδυνος μύθος Ο «άνθρωπος του Βιτρούβιου», το διάσημο σκίτσο του Λεονάρντο ντα Βίντσι, αποτυπώνει την ιδεολογική επανάσταση της Αναγέννησης: Ο νοήμων άνθρωπος με τους ανοιχτούς ορίζοντες είναι το κέντρο του κόσμου, μέτρο όλων των πραγμάτων και των αξιών, κύριος ενός πεπρωμένου που το χτίζει ο ίδιος στη Γη, αντί να το αναζητά στον ουρανό, είτε μέσω της αστρολογίας είτε μέσω της θρησκείας. Με τον Διαφωτισμό, τη δημοκρατική επανάσταση στη Γαλλία και τη βιομηχανική στην Αγγλία, το μεταφυσικό «πεπρωμένο» των Σκοτεινών Χρόνων δίνει τη θέση του σε μια νέα, κοσμική θρησκεία: Την πίστη στη διαρκή πρόοδο, βασισμένη στους δίδυμους πύργους του ανθρωπισμού και του επιστημονισμού. Από τους φιλελεύθερους μέχρι τους σοσιαλιστές, όλα τα μεγάλα ρεύματα της Νεωτερικότητας μοιράζονταν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, την πεποίθηση ότι η βελτίωση του κοινωνικού περιβάλλοντος στο έδαφος των σύγχρονων επιστημονικών επιτευγμάτων είναι το κλειδί για μια καλύτερη, ανθρώπινη «μοίρα». Νέα δεδομένα Τη δεκαετία του ’70, μια νέα τεχνολογική επανάσταση διαμορφώνει εντελώς νέα δεδομένα. Πρόκειται για την τεχνική του ανασυνδυασμού του DNA, που δίνει τη δυνατότητα στους ειδικούς να κατατεμαχίζουν το γενετικό υλικό του τάδε ή δείνα οργανισμού και να εισάγουν θραύσματά του σε άλλους οργανισμούς, φτιάχνοντας σε συνθήκες εργαστηρίου χίμαιρες, υβριδικούς οργανισμούς, περίπου όπως ο μοντέρ κόβει και ράβει σκηνές από κομμάτια του σελιλόιντ, για να φτιάξει μια κινηματογραφική ταινία. Σόγια με γονίδιο εντόμου για να αντέχει στις αρρώστιες, υπερποντίκια με γονίδια ανθρώπου και πάει λέγοντας. Η τομή της Βιοτεχνολογίας δημιούργησε ευνοϊκό περιβάλλον για την επώαση ενός νέου ιδεολογικού ρεύματος, της λεγόμενης Κοινωνιοβιολογίας. Η πατρότητα του όρου ανήκει στον Εντουαρντ Γουίλσον, που τον καθιέρωσε το 1975 με το βιβλίο αναφοράς «Κοινωνιοβιολογία, μια νέα σύνθεση». Ακολούθησε, το 1976, το επίσης πολυσυζητημένο «Εγωιστικό Γονίδιο» του Ρίτσαρντ Ντόκινς. Από την κυρίαρχη ιδεολογία της Νεωτερικότητας, το νέο ρεύμα κράτησε τον επιστημονισμό, αλλά απέρριψε τον δεύτερο πυλώνα της, την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος διαμορφώνεται κατά κύριο λόγο από το κοινωνικό περιβάλλον του. Το πεπρωμένο επέστρεφε, αν και όχι με τη μεταφυσική μορφή του Μεσαίωνα, αλλά με την τεχνοκρατική όψη της Γενετικής. Ο Νέος Ανθρωπος, η επαγγελία όλων των ριζοσπαστικά νεωτεριστικών ρευμάτων, θα ήταν προϊόν όχι κοινωνικών ανατροπών, αλλά επιστημονικών εργαστηρίων. Ασφαλώς, το νέο ρεύμα δεν έπεσε από τον ουρανό. Η ίδια η Νεωτερικότητα εξέθρεψε την ευγονική, ένα είδος κοινωνικής μηχανικής για τη βελτίωση των φυσικών και πνευματικών χαρακτηριστικών του ανθρώπινου είδους μέσω της Βιολογίας. Η θεμελίωση της ευγονικής ανήκει στον εξάδελφο του Δαρβίνου, Σερ Φράνσις Γκάλτον, και στους αρχικούς υποστηρικτές του ανήκουν προσωπικότητες όπως ο Μπέρναρ Σο, ο Γκράχαμ Μπελ και ο Αμερικανός πρόεδρος Τίοντορ Γουίλσον, ο οποίος, το 1923, δήλωνε: «Αντιλαμβανόμαστε ότι αποτελεί θεμελιώδες και αναπόδραστο καθήκον του καλού πολίτη, που είναι από καλή γενιά, να μεταβιβάσει το αίμα του στους απογόνους του. Τίποτα δεν μας υποχρεώνει να επιτρέπουμε την αναπαραγωγή ανθρώπων από κακή γενιά. Πρέπει να υποβάλουμε σε στείρωση τους εγκληματίες, να εμποδίσουμε τους διανοητικά αδύνατους να αφήσουν πίσω τους απογόνους». Η ευγονική Πειράματα ευγονικής και πρακτικές όπως η υποχρεωτική στείρωση «προβληματικών» κατηγοριών του πληθυσμού διαδόθηκαν ευρύτατα όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και σε Σουηδία και Αυστραλία. Σε αρκετές περιπτώσεις, η ευγονική βρήκε απήχηση και σε ριζοσπαστικά ή και σοσιαλιστικά ρεύματα. Εγινε όμως εντελώς κακόφημη και εξοστρακίστηκε στο περιθώριο με την άνοδο των ναζί και τη χρήση «επιστημονικών» μεθόδων από τον διαβόητο Μέγκελε και τους ομοίους του για τη δημιουργία «καθαρής», Αρειας φυλής. Σήμερα, φαίνεται ότι η πνευματική ατμόσφαιρα της εποχής επιτρέπει την αποενοχοποίηση των θεωριών του «γενετικού πεπρωμένου», που επανέρχονται με τη νέα μορφή της Κοινωνιοβιολογίας. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από ειδήσεις για την αναζήτηση του γονιδίου της ευφυΐας ή της εγκληματικότητας, της ομοφυλοφιλίας ή της επιθετικότητας. Ο επιστημονικός αντίλογος είναι ισχυρότατος: Το βασικό ρεύμα των επιστημών της ζωής δέχεται ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπινων χαρακτηριστικών καθορίζεται από τη διαρκή αλληλεπίδραση ενός μεταλλασσόμενου γενετικού υλικού και του φυσικού - κοινωνικού περιβάλλοντος. Εχει αρχίσει να αποκωδικοποιείται, από τους ειδικούς, ο ρόλος των λεγόμενων «επιγενετικών παραγόντων» του εξωτερικού περιβάλλοντος, που «κολλάνε» πάνω στο γενετικό υλικό και μπλοκάρουν ή τροποποιούν αυτό ή το άλλο γονίδιο. Γεγονός παραμένει ότι ο γενετικός προκαθορισμός αποτελεί μια πολύ βολική ιδεολογία για όσους αναζητούν «επιστημονικό» άλλοθι σε πολιτικές κοινωνικού Δαρβινισμού. Αν ο καθένας μας είναι απλώς «το σύνολο των γονιδίων του», τότε οι ισχυροί είναι ισχυροί επειδή είναι προικισμένοι και οι αδύνατοι είναι αδύνατοι γιατί είναι «φύσει» μειονεκτικοί. Οποιαδήποτε έκκληση για μια νέα κοινωνική τάξη πραγμάτων στον κόσμο, όσο ηθικά δικαιολογημένη κι αν ακούγεται, φαντάζει μάταιη. Ακόμη κι ένας ανθρωπιστής, Βρετανός βιολόγος, όπως ο πρώτος διευθυντής της UNESCO Τζούλιαν Χάξλεϊ, κατέληξε να υποστηρίζει: «Για να έχουμε αποφασιστική πρόοδο ως προς την αποτελεσματικότητα των εθνών και του κόσμου, δεν θα ’πρεπε να στηριζόμαστε σε τυχαία μέτρα εναντίον των πολιτικών και κοινωνικών συμπτωμάτων, ούτε σε αυτοσχεδιασμούς παγκόσμιας πολιτικής, ούτε καν στη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος. Ολο και περισσότερο πρέπει να ασχολούμαστε με τη βελτίωση της γενετικής ποιότητας των διανοητικών και φυσικών προσόντων του ανθρώπου». Αλλη μια φορά, η τεχνοκρατική ουτοπία εμφανίζεται ως υποκατάστατο της αναζήτησης πολιτικών λύσεων σε κοινωνικά προβλήματα. Info *Τζέρεμι Ρίφκιν, «Ο αιώνας της βιοτεχνολογίας», Α. Α. Λιβάνη, 1998. *Εντουαρντ Γουίλσον, «Κοινωνιοβιολογία, η νέα σύνθεση», Σύναλμα, 2000. *Σταμάτη Αλαχιώτη, «Βιοηθική, αναφορά στους γενετικούς και τεχνολογικούς νεωτερισμούς», Ελληνικά Γράμματα, 2004. *Pierre- Andre Taquieff, «La biblioethique ou le juste milieu», Fayard, 2007. *Ullica Segerstrale, «Defenders of Truth. The Battle for Science in the Sociobiology», Oxford University Press, 2000. Καθημερινή, 10.11.2007

Στοιχειώδες, κ. Γουότσον!

Οι επιστήμες της ζωής γοήτευσαν τον Τζέιμς Γουότσον από τα παιδικά του χρόνια, όταν πέρναγε ατέλειωτες ώρες με τον πατέρα του παρατηρώντας πουλιά στα λιβάδια του Ιλινόι ή όταν μαγνητιζόταν από το εκλαϊκευτικό βιβλίο του Ερβιν Σρέντιγκερ, εκ των θεμελιωτών της Κβαντικής Φυσικής, «Τι είναι ζωή»; Στο πανεπιστήμιο του Σικάγο είχε την τύχη να εργασθεί υπό την καθοδήγηση ενός σπουδαίου ερευνητή, του Σαλβαντόρ Λούρια, που θα κέρδιζε αργότερα το βραβείο Νομπέλ για τη δουλειά του πάνω στη φύση των γενετικών μεταλλάξεων.

Από το 1951, άρχισε να εργάζεται στο Κέμπριτζ της Βρετανίας μαζί με τον Φράνσις Κρικ πάνω στη μοριακή δομή του DNA, που θα του χάριζε τρία χρόνια αργότερα μια θέση στην αιωνιότητα. Μια θέση, που οι δύο επιστήμονες και ο συνεργάτης τους Μόρις Γουίλκινς θα έπρεπε κανονικά να μοιραστούν με τη σπουδαία χημικό Ρόζαλιντ Φράνκλιν, ο πρόωρος θάνατος της οποίας της στέρησε το βραβείο Νομπέλ. Ο Γουότσον και οι συνεργάτες του είχαν στηριχθεί σε πολλές ανακαλύψεις της Φράνκλιν, τις οποίες χρησιμοποίησαν χωρίς την έγκρισή της, κάτι που έγινε αντικείμενο σφοδρών κριτικών από την διεθνή επιστημονική κοινότητα.

Το 1988, το αμερικανικό κράτος διορίζει τον Γουότσον επικεφαλής του εξαιρετικά φιλόδοξου και σύνθετου προγράμματος για την αποκωδικοποίηση του ανθρώπινου γονιδιώματος. Ο διακεκριμένος επιστήμονας παραιτείται από τη θέση του αυτή το 1992, επιδεικνύοντας ηθική αδιαλλαξία απέναντι στις προσπάθειες τόσο του δημόσιου Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας, όσο και ιδιωτικών εταιρειών, όπως εκείνη του Βέντερ, να πατεντάρουν γονίδια. «Οι άνθρωποι δεν μπορούν να διεκδικούν καμία ιδιοκτησία πάνω στους νόμους της Φύσης», διακηρύσσει χειροκροτούμενος από τους συναδέλφους του.

Οι πρόσφατες δηλώσεις του περί κατωτερότητας των μαύρων ήταν, για πολλούς, κεραυνός εν αιθρία. Ωστόσο, ο γενετιστής Αλεξ Καν υποστηρίζει ότι ο Γουότσον ήταν από πριν τοποθετημένος «στο ρεύμα της ντετερμινιστικής, αγγλοσαξονικής Δεξιάς, ένα παλιό ρεύμα σκέψης που αντιστρατεύεται την ισότητα, αποθεώνει τον επιστημονισμό και φλερτάρει, πού και πού, με το ρατσισμό». Η αλήθεια είναι ότι ο Γουότσον έχει υποστηρίξει και κατά το παρελθόν άκρως προβληματικές θέσεις, όπως ότι οι γυναίκες θα δικαιούνται, στο μέλλον, να προχωρούν στην έκτρωση αν διαπιστώσουν ότι το μελλοντικό παιδί τους έχει το γονίδιο της ομοφυλοφιλίας. Σε διάλεξη που έδωσε στην Καλιφόρνια το 2000, υποστήριξε ότι η σεξουαλική δραστηριότητα είναι και αυτή ζήτημα γονιδίων, για να συμπληρώσει με αμφιλεγόμενο χιούμορ: «Γι’ αυτό έχετε τους Λατίνους εραστές. Δεν έχετε ακούσει, βέβαια, ποτέ για Αγγλο εραστή, μόνο για τον Αγγλο… Ασθενή»! Σε μιαν άλλη διάλεξη, υποστήριξε ότι η βλακεία είναι γενετική ασθένεια που πρέπει να θεραπεύεται - μάλλον για να επιβεβαιώσει ότι η «νόσος» είναι επίκτητη και μάλιστα τόσο μεταδοτική, που δεν είναι ποτέ αργά για να προσβάλει ακόμη και μια αναγνωρισμένη διάνοια.

Καθημερινή, 10.11.2007

Η σκοτεινή πλευρά μιας επιστημονικής εποποιίας Για τον κίνδυνο ενός «γενετικού απαρτχάιντ» προειδοποιούν κορυφαίοι ερευνητές, αξιώνοντας κοινωνικό έλεγχο της βιοτεχνολογίας Του Πετρου Παπακωνσταντινου Καθημερινή, 28.8.2007 Τα ημερολόγια έγραφαν 26 Ιουνίου 2000, όταν διαδραματίσθηκε το πιο εντυπωσιακό, επικοινωνιακό γεγονός στη σύγχρονη ιστορία των επιστημών. Πλαισιωμένος από τους Φράνσις Κόλινς, διευθυντή του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας των ΗΠΑ και τον ομοεθνή του Κρεγκ Βέντερ, ιδρυτή της ιδιωτικής εταιρείας Celera Genomics, ο Μπιλ Κλίντον ανακοίνωσε ότι, στην αυγή της τρίτης χιλιετίας, ο άνθρωπος είχε πλέον στα χέρια του το «Ιερό Δισκοπότηρο» της βιολογικής έρευνας: την αποκωδικοποίηση του ανθρώπινου γονιδιώματος. Το πρώτο σοκ Στην πανηγυρική τελετή, που μεταδιδόταν από τους δορυφόρους σ’ όλες τις χώρες του κόσμου, παρενέβη μέσω τηλεδιάσκεψης και ο Τόνι Μπλερ. «Επιτέλους, διαβάσαμε το χειρόγραφο του Θεού», ήταν μια από τις μεσσιανικές διακηρύξεις που έκαναν τον γύρο του κόσμου, συνοδευόμενες από πιο πρακτικές υποσχέσεις για νέα φάρμακα και προσωποποιημένες, γονιδιακές θεραπείες που θα αντιμετωπίσουν και τις πιο δύσκολες ασθένειες. Επτά χρόνια αργότερα, η αμφιλεγόμενη συμπεριφορά δύο εκ των πρωταγωνιστών αυτής της επιστημονικής εποποιίας φέρνουν σε πρώτο πλάνο την άλλη, σκοτεινή όψη της. Το πρώτο σοκ ήρθε από τον 79χρονο Τζέιμς Γουότσον, ο οποίος μοιράστηκε το 1962 το βραβείο Νομπέλ Ιατρικής με τους Φράνσις Κρικ και Μόρις Γουίλκινς για την ανακάλυψη της διπλής έλικας του DNA. Σε συνέντευξή του στους Sunday Times, ο Γουότσον δήλωσε ότι είναι «βαθιά απαισιόδοξος για το μέλλον της Αφρικής». Γιατί; Διότι «όλες οι αναπτυξιακές πολιτικές μας βασίζονται στην παραδοχή ότι το διανοητικό τους επίπεδο (των μαύρων Αφρικανών) είναι το ίδιο με το δικό μας (των λευκών Δυτικών), παρότι όλα τα τεστ δείχνουν ότι αυτό δεν ισχύει». Και συμπλήρωσε: «Ολοι όσοι απασχολούν μαύρους εργαζόμενους ξέρουν περί τίνος πρόκειται». Οι δηλώσεις Γουότσον προκάλεσαν παγκόσμιο σάλο. Πού τελειώνει η θετική, επιστημονική γνώση και πού αρχίζουν οι κοινωνικές προκαταλήψεις και οι φυλετικοί μύθοι; Μήπως είχε δίκιο ο Τ.Σ. Ελιοτ όταν έλεγε ότι η Νεωτερικότητα θυσίασε τη σοφία για τη γνώση; Αλλά προτού κοπάσει ο θόρυβος, ήρθε ένα δεύτερο, διαφορετικής ποιότητας, σοκ, αυτήν τη φορά από τον Κρεγκ Βέντερ. Εχοντας ιδρύσει μία ακόμη ιδιωτική εταιρεία, την Synthetic Genomics, ο Βέντερ και οι συνεργάτες του δήλωσαν ότι βρίσκονται πολύ κοντά στο να δημιουργήσουν την πρώτη μορφή συνθετικής ζωής - ένα κύτταρο βακτηρίου δημιουργημένο με χημικές διαδικασίας στο εργαστήριο, ξεκινώντας από τους δομικούς λίθους του DNA. Ο Βέντερ εκμυστηρεύεται ότι θέλει να φέρει την ανθρωπότητα «σε ένα νέο στάδιο της εξέλιξης των ειδών» και ότι οραματίζεται τη μέρα όπου «πλάσματα κατασκευασμένα από μονάδες DNA θα κάθονται μπροστά στον υπολογιστή τους και θα σχεδιάζουν άλλα πλάσματα». Δεν μοιράζονται όλοι την αισιοδοξία του Βέντερ για την εξαγγελθείσα «Δεύτερη Γένεση». Ο νομπελίστας σερ Πολ Νούρσε, επικεφαλής του βρετανικού Ινστιτούτου Καρκίνου, προειδοποιεί για τον κίνδυνο ενός «γενετικού απαρτχάιντ» αν αφεθούν στο έλεος των τυφλών νόμων της αγοράς τα επιτεύγματα της Γενετικής. Στα επόμενα είκοσι χρόνια, εξηγεί ο Βρετανός επιστήμονας, τα παιδιά μπορεί να στιγματίζονται με γενετικές ταυτότητες από τη γέννησή τους. Ασφαλιστικές εταιρείες και εργοδότες μπορεί να «ξεγράφουν» όσους έχουν την άλφα ή βήτα κληρονομική προδιάθεση, δημιουργώντας ένα ολόκληρο «γενετικό υποπρολεταριάτο» από τη μια πλευρά και μια αριστοκρατία των «γενετικώς ορθών» από την άλλη. Ηδη ο Βέντερ προσφέρει στους πλούσιους τη δυνατότητα να αποκτήσουν την αποκρυπτογράφηση του γονιδιώματός τους αντί 710.000 δολαρίων, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τη μακροημέρευση και την ποιότητα ζωής τους. Ενα άλλο, κρίσιμο ερώτημα είναι μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο σφετερισμός της ίδιας της ζωής και της γενετικής κληρονομιάς των λαών από τις κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Η αρχή έγινε το 1971, όταν ένας Ινδός μικροβιολόγος, ονόματι Ανάντα Σακραμπάρτι, υπάλληλος της General Electric, αξίωσε να του κατοχυρωθεί πατέντα για γενετικώς τροποποιημένο οργανισμό που είχε την ικανότητα να απορροφά πετρέλαιο από τη θάλασσα. Το γραφείο Ευρεσιτεχνιών των ΗΠΑ απέρριψε την τερατώδη, για την πνευματική ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής, αξίωση να πατενταρισθεί μια μορφή ζωής. Ωστόσο, το 1980, όταν οι κυρίαρχες ιδέες περί επιχειρηματικότητας και δημόσιου αγαθού είχαν υποστεί βαθύτατη μετάλλαξη, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, με οριακή πλειοψηφία 5-4, κατοχύρωσε, τελικά, την πρώτη πατέντα για ζωντανό οργανισμό. Και το 1991, όταν ο Κρεγκ Βέντερ ζητούσε να πατεντάρει, για λογαριασμό της ιδιωτικής εταιρείας του, 2.000 γονίδια που εμπλέκονται στον σχηματισμό νευρώνων του εγκεφάλου -εκμεταλλευόμενος το συλλογικό έργο των επιστημόνων στο δημόσιο σύστημα υγείας, όπου εργαζόταν μέχρι πρότινος- οι αντιδράσεις της επιστημονικής κοινότητας έμοιαζαν πια με μάχες οπισθοφυλακών. Οι ενστάσεις αυτές δεν μπορούν, βεβαίως, να μηδενίσουν τα τεράστια, ευεργετικά επιτεύγματα της Γενετικής και της Βιοτεχνολογίας. Ούτε νομιμοποιούν ουτοπικές, ούτως ή άλλως, εκκλήσεις για περιορισμό της επιστημονικής έρευνας στο όνομα των κινδύνων που αυτή εγκυμονεί για το περιβάλλον και την υγεία του ανθρώπου. Υπενθυμίζουν μόνο την προειδοποίηση του Αϊνστάιν ότι, ελλείψει δημοκρατικού, κοινωνικού ελέγχου, «η τεχνολογική πρόοδος θα μοιάζει πάντα με τσεκούρι στα χέρια παθολογικού εγκληματία».

Intelligent design 'not science', says Vatican astronomer

While Cardinal warns of evolution-as-dogma

By Lucy Sherriff
Published Monday 21st November 2005 10:46 GMT

Intelligent Design is not science, and has no place in science lessons, according to the Vatican's chief astronomer, the Rev. George Coyne. According to the Italian news agency, ANSA, Father Coyne was speaking informally at a conference in Florence when he said that intelligent design "isn't science, even though it pretends to be."

He argued that if it is to be taught in schools, then it should be taught in religion or cultural history classes, but that it should not be on the science curriculum.

Proponents of intelligent design argue that life on Earth is just too complex to have arisen without the aid of some kind of designer. ID's critics point out that its main tenets are highly unscientific and untestable, and say that it is merely creationism in disguise.

Father Coyne has consistently argued against regarding intelligent design as scientific. In June he wrote in Catholic magazine The Tablet:

"If they respect the results of modern science, and indeed the best of modern biblical research, religious believers must move away from the notion of a dictator God or a designer God, a Newtonian God who made the universe as a watch that ticks along regularly."

God, he wrote, is not "continually intervening, but rather allows, participates, loves".

Meanwhile, Austrian Cardinal Christoph Schoenborn has re-entered the debate, also arguing that the biblical story of creation is not a scientific theory.

However, he called for reason in a debate he says has become too ideological, and seemed to criticism those who would "believe" in evolution as a dogma. He argues that it should not be seen as "an offense to Darwin's dignity" for people to offer criticisms of evolutionary theory.

"The theory of evolution is a scientific theory," he said. "What I call evolutionism is an ideological view that says evolution can explain everything in the whole development of the cosmos, from the Big Bang to Beethoven's Ninth Symphony." ®

Παρατηρήσεις στα ίχνη της Συνείδησης Ελληνας φυσικός, ο Ευστράτιος Μανουσάκης, παρουσιάζει την πρώτη πειραματικά ίσως επαληθεύσιμη θεωρία της αντίληψής μας Του Ματθαιου Τσιμιτακη Η Συνείδηση: Είναι μια από τις λέξεις που χρησιμοποιούμε κατά κόρον για να περιγράψουμε βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά αλλά δεν έχουμε καμία απολύτως ιδέα για το τι σημαίνουν ακριβώς. Τώρα, για πρώτη φορά, ένας Ελληνας φυσικός, ο Ευστράτιος Μανουσάκης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Κρατικού Πανεπιστημίου της Φλώριδας των ΗΠΑ στο Tallahassee, ίσως αποδειχθεί ο πρώτος επιστήμονας που κατάφερε να θεμελιώσει επαρκώς μια πρώτη πειραματικά επαληθεύσιμη Θεωρία της Συνείδησης. Κάτι που αν ισχύει, θα φέρει επανάσταση σε πολλά επιστημονικά πεδία. Ο πιο πετυχημένος ορισμός που έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να δώσει η ψυχολογία - η κατεξοχήν αρμόδια επιστήμη στο ερώτημα «τι είναι συνείδηση;» απαντάει ασαφώς, όπως, π.χ., ότι η συνείδηση είναι κάτι που έχεις λιγότερο όταν είσαι βρέφος, περισσότερο ως ενήλικας και λιγότερο πάλι όταν αρχίζει η φθορά. Ανάλογες είναι και οι απαντήσεις που έχει καταφέρει να δώσει ώς σήμερα η Θρησκεία και η Φιλοσοφία. Η επιστήμη όμως, από τη φύση της, αδυνατεί να δεχθεί μια τέτοια ασάφεια. Τι είναι αυτό που παράγει τη συνείδηση στον εγκέφαλό μας; Είναι μια πνευματική-ηθική κατασκευή ή μια λειτουργία που εδράζεται κάπου στο μυαλό μας; Η εργασία του Μανουσάκη με τίτλο «Κβαντική Θεωρία, Συνείδηση και αντίληψη του Χρόνου: Διοπτρικός Ανταγωνισμός» επιχειρεί να δώσει μια εξήγηση του φαινομένου της συνείδησης μέσω της όρασης στον εγκέφαλό μας, του κατεξοχήν αισθητηριακού οργάνου εκείνου που οδηγεί στη συνειδητοποίηση μιας κατάστασης. Ο Μανουσάκης ανέλυσε την αντίδραση του ανθρώπινου εγκεφάλου μπροστά στη θέα προβολής διαφορετικών εικόνων στους δύο οφθαλμούς από το ίδιο σημείο, μια μέθοδος που θυμίζει κατ’ αναλογίαν τις εντυπώσεις που προκαλούν οι διφορούμενες εικόνες όπως αυτή που βλέπετε δίπλα, η οποία θα μπορούσε να αναγνωρισθεί ως βάζο ή ως δύο πρόσωπα - κάτι που όμως ο εγκέφαλός μας κάνει διαδοχικά και όχι ταυτόχρονα. Ο Μανουσάκης υπέθεσε πως στην επιλογή που κάνει ο εγκέφαλος ανάμεσα στις δύο εικόνες ίσως βρίσκεται το μυστικό της συνείδησης, ένα μυστικό που καθορίζεται από τους νόμους της κβαντομηχανικής θεωρίας. Η κβαντομηχανική (η οποία βρίσκει εφαρμογή στον υποατομικό κόσμο των στοιχειωδών σωματιδίων, όπως τα άτομα, τα ηλεκτρόνια, κ.ο.κ) θεωρεί ότι ο παρατηρητής κάθεται πάντοτε στη θέση του οδηγού της παρατηρούμενης πραγματικότητας (επεμβαίνει στην κατασκευή της) διαμορφώνοντας το παρατηρούμενο αντικείμενο. Αυτό σημαίνει ότι οι φυσικοί μπορούν να δουν είτε τη θέση ενός σωματιδίου, είτε να μετρήσουν την ορμή του - αλλά ποτέ δεν μπορούν να προσδιορίσουν με ακρίβεια και τα δύο. Πώς σχετίζονται όλα αυτά με την ανθρώπινη συνείδηση; Οι επιστήμονες συμφωνούν πως υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα συνείδησης. Τα χαμηλά επίπεδα που καθορίζονται από τις αισθήσεις (όπως η όραση) και μοιράζεται ο άνθρωπος με αρκετά θηλαστικά (ελέφαντες, δελφίνια, κ.λπ.) και τα υψηλά επίπεδα συνείδησης του νου. «Πολλές φορές είστε στο τρόλεϊ και ενώ τα μάτια σας βλέπουν τους ανθρώπους που περνούν μπροστά σας εσείς δεν συνειδητοποιείτε τίποτα, γιατί η προσοχή σας είναι στραμμένη αλλού» λέει ο Μανουσάκης σε τηλεφωνική συνέντευξη από τις Ηνωμένες Πολιτείες όπου βρίσκεται αυτές τις μέρες. Πώς γίνεται συνειδητό ένα γεγονός; Μέσω μιας επέμβασης από υψηλότερα επίπεδα συνείδησης. Οταν με απλά λόγια εστιάζεις την προσοχή σου σε κάτι. Ο Μανουσάκης βλέπει μια αναλογία της κατάστασης του ανθρώπινου νου πριν αποφασίσει ποια εικόνα βλέπει, με την κβαντική κατάσταση. Kαι στην απόφαση του νου ότι βλέπει τη μια εικόνα και όχι την άλλη εντοπίζει μια αναλογία προς την κβαντική πτώση σε μια συγκεκριμένη θέση, μετά τη μέτρηση. «Σε ένα άρθρο που δημοσίευσα πέρυσι προσδιόρισα μερικές φιλοσοφικές έννοιες της φυσικής για να μπορέσω να προσεγγίσω το θέμα» εξηγεί. «Συγκεκριμένα, περιέγραψα το Εν δυνάμει Συνειδητό, μια σημαντική έννοια για να περιγράψεις τα φαινόμενα». Το Εν δυνάμει Συνειδητό είναι σύμφωνα με τον Μανουσάκη ο εγκέφαλός μας σε κβαντική κατάσταση. «Η εξίσωση του Σρέντιγκερ περιγράφει την κίνηση στον χρόνο του εν δυνάμει και περιέχει όλες τις πιθανότητες να συμβεί ένα γεγονός. Αν καταρρεύσει η δυνητικότητα στην πραγμάτωση του γεγονότος θα τροποποιήσει το κβαντικό σύστημα, έτσι ώστε το επόμενο γεγονός να μπορεί να προβλεφθεί βάσει των δυνητικών ιδιοτήτων του συστήματος όπως έχει εξελιχθεί στο μεταξύ. Κατά τη γνώμη μου η εξίσωση αυτή μιλάει για την εξέλιξη της δυνητικής συνείδησης». Ο Μανουσάκης ανέλυσε πειραματικά δεδομένα ψυχολογικών πειραμάτων σε ανθρώπους στους οποίους προβλήθηκαν διαφορετικές εικόνες σε κάθε μάτι - μερικοί από τους συμμετέχοντες είχαν κάνει χρήση του ψυχοτρόπου LSD. Μπόρεσε να υπολογίσει (και προβλέψει) διαφορετικές τιμές στις δύο ομάδες της χαρακτηριστικής εκείνης συχνότητας η οποία ελέγχει την κβαντική διαδικασία και η οποία βρίσκεται κάτω από τη λειτουργία της συνείδησης στον εγκέφαλο. Αυτό το πέτυχε μετρώντας τον ρυθμό ενεργοποίησης των σχετικών νευρώνων στον εγκέφαλο και συγκρίνοντάς τον με τον χρόνο αντίληψης και απάντησης των συμμετεχόντων. «Υπήρχαν πειραματικά δεδομένα πολλών ειδών. Μεταξύ άλλων υπήρχαν πειράματα στα οποία είχε χρησιμοποιηθεί LSD και είχε αλλάξει η οπτική αντίληψη λόγω μιας αλλαγής στην ευαισθησία και λειτουργία των νευρώνων. Η θεωρία μου φαίνεται να δουλεύει και στις δύο καταστάσεις. Μέχρι εδώ απλώς ανέλυσα πειράματα άλλων. Τώρα προχωράω σε δικά μου πειράματα» λέει ο Μανουσάκης. Η ερώτηση που εύλογα δημιουργείται είναι σε ποιο ακριβώς σημείο του εγκεφάλου και σε ποιο επίπεδο συμβαίνουν όλα αυτά. «Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα για το οποίο θα χρειαστούν πολλές έρευνες εφεξής» λέει. Ομως η θεωρία είναι πειραματικά επαληθεύσιμη και ίσως αποδειχθεί βάση πάνω στην οποία θα πατήσουν οι επόμενες μελέτες. Τα σχόλια που καταφθάνουν από διεθνή Πανεπιστήμια είναι ως επί το πλείστον διθυραμβικά: «Αν είναι σωστή, τότε πρόκειται για έρευνα-σταθμό» δήλωσε ο Henry Stapp, φυσικός του Εθνικού Αμερικανικού Εργαστηρίου στο Λόρενς του Μπέρκλεϊ.
Hμερομηνία : 3/11/07 Copyright: http://www.kathimerini.gr

Μία ενδιαφέρουσα δημοσίευση στούς Los Angeles Times από τήν γνωστή Mary Lefkowitz, η οποία απήντησε παλιότερα, τόσο μέ τό βιβλίο της, όσο καί μέ μία σειρά ομιλιών στά αστήρικτα τής "Μαύρης Αθηνάς".

Bring back the Greek gods

Mere mortals had a better life when more than one ruler presided from on high.

By Mary Lefkowitz
October 23, 2007

Prominent secular and atheist commentators have argued lately that religion "poisons" human life and causes endless violence and suffering. But the poison isn't religion; it's monotheism. The polytheistic Greeks didn't advocate killing those who worshiped different gods, and they did not pretend that their religion provided the right answers. Their religion made the ancient Greeks aware of their ignorance and weakness, letting them recognize multiple points of view.

There is much we still can learn from these ancient notions of divinity, even if we can agree that the practices of animal sacrifice, deification of leaders and divining the future through animal entrails and bird flights are well lost.

My Hindu students could always see something many scholars miss: The Greek gods weren't mere representations of forces in nature but independent beings with transcendent powers who controlled the world and everything in it. Some of the gods were strictly local, such as the deities of rivers and forests. Others were universal, such as Zeus, his siblings and his children.

Zeus did not communicate directly with humankind. But his children -- Athena, Apollo and Dionysus -- played active roles in human life. Athena was the closest to Zeus of all the gods; without her aid, none of the great heroes could accomplish anything extraordinary. Apollo could tell mortals what the future had in store for them. Dionysus could alter human perception to make people see what's not really there. He was worshiped in antiquity as the god of the theater and of wine. Today, he would be the god of psychology.

Zeus, the ruler of the gods, retained his power by using his intelligence along with superior force. Unlike his father (whom he deposed), he did not keep all the power for himself but granted rights and privileges to other gods. He was not an autocratic ruler but listened to, and was often persuaded by, the other gods.

Openness to discussion and inquiry is a distinguishing feature of Greek theology. It suggests that collective decisions often lead to a better outcome. Respect for a diversity of viewpoints informs the cooperative system of government the Athenians called democracy.

Unlike the monotheistic traditions, Greco-Roman polytheism was multicultural. The Greeks and Romans did not share the narrow view of the ancient Hebrews that a divinity could only be masculine. Like many other ancient peoples in the eastern Mediterranean, the Greeks recognized female divinities, and they attributed to goddesses almost all of the powers held by the male gods.

The world, as the Greek philosopher Thales wrote, is full of gods, and all deserve respect and honor. Such a generous understanding of the nature of divinity allowed the ancient Greeks and Romans to accept and respect other people's gods and to admire (rather than despise) other nations for their own notions of piety. If the Greeks were in close contact with a particular nation, they gave the foreign gods names of their own gods: the Egyptian goddess Isis was Demeter, Horus was Apollo, and so on. Thus they incorporated other people's gods into their pantheon.

What they did not approve of was atheism, by which they meant refusal to believe in the existence of any gods at all. One reason many Athenians resented Socrates was that he claimed a divinity spoke with him privately, but he could not name it. Similarly, when Christians denied the existence of any gods other than their own, the Romans suspected political or seditious motives and persecuted them as enemies of the state.

The existence of many different gods also offers a more plausible account than monotheism of the presence of evil and confusion in the world. A mortal may have had the support of one god but incur the enmity of another, who could attack when the patron god was away. The goddess Hera hated the hero Heracles and sent the goddess Madness to make him kill his wife and children. Heracles' father, Zeus, did nothing to stop her, although he did in the end make Heracles immortal.

But in the monotheistic traditions, in which God is omnipresent and always good, mortals must take the blame for whatever goes wrong, even though God permits evil to exist in the world he created. In the Old Testament, God takes away Job's family and his wealth but restores him to prosperity after Job acknowledges God's power.

The god of the Hebrews created the Earth for the benefit of humankind. But as the Greeks saw it, the gods made life hard for humans, didn't seek to improve the human condition and allowed people to suffer and die. As a palliative, the gods could offer only to see that great achievement was memorialized. There was no hope of redemption, no promise of a happy life or rewards after death. If things did go wrong, as they inevitably did, humans had to seek comfort not from the gods but from other humans.

The separation between humankind and the gods made it possible for humans to complain to the gods without the guilt or fear of reprisal the deity of the Old Testament inspired. Mortals were free to speculate about the character and intentions of the gods. By allowing mortals to ask hard questions, Greek theology encouraged them to learn, to seek all the possible causes of events. Philosophy -- that characteristically Greek invention -- had its roots in such theological inquiry. As did science.

Paradoxically, the main advantage of ancient Greek religion lies in this ability to recognize and accept human fallibility. Mortals cannot suppose that they have all the answers. The people most likely to know what to do are prophets directly inspired by a god. Yet prophets inevitably meet resistance, because people hear only what they wish to hear, whether or not it is true. Mortals are particularly prone to error at the moments when they think they know what they are doing. The gods are fully aware of this human weakness. If they choose to communicate with mortals, they tend to do so only indirectly, by signs and portents, which mortals often misinterpret.

Ancient Greek religion gives an account of the world that in many respects is more plausible than that offered by the monotheistic traditions. Greek theology openly discourages blind confidence based on unrealistic hopes that everything will work out in the end. Such healthy skepticism about human intelligence and achievements has never been needed more than it is today.

Mary Lefkowitz is professor emerita at Wellesley College and the author of "Greek Gods, Human Lives" and the forthcoming "History Lesson."

Watson συνέχεια

By Patrick J. Buchanan

For Dr. James Watson, 79-year-old co-winner of the 1962 Nobel Prize for medicine for his discovery of the double-helix structure of DNA, October marked the nadir of a brilliant career.

The month began with Watson headed to London to promote his new book, Avoid Boring People: Lessons from a Life in Science, and to lecture to a sold-out audience at the prestigious Science Museum. An author's dream tour.

Last week, his lecture was canceled, his tour terminated, his 40-year tenure as chancellor of Cold Spring Harbor Laboratory on Long Island came to an end. Across Britain, he was being denounced as a racist.

What had the wicked Dr. Watson done?

Did he defend the chattel slavery in which five of our first seven presidents engaged? No. Did he agree with Abraham Lincoln that blacks did not deserve equal social and political rights and should be sent back to the continent whence their ancestors came? No. Did he argue for the segregation that was the law in the nation's capital in which this writer grew up? No. Did he utter the "N-word" used by Harry Truman, who integrated the armed forces, and Lyndon Johnson, who enacted the Civil Rights Act of 1964 and Voting Rights Act of 1965? No.

Watson neither endorsed segregation nor expressed any animus toward people of color. He had simply told The Sunday Times he was "inherently gloomy about the prospect of Africa" because "all our social policies are based on the fact that their intelligence is the same as ours—whereas all the testing says not really."

While there is a natural desire to believe all people are equal, Watson said, "people who have to deal with black employees find this not true."

In his new book, Watson adds, "There is no firm reason to anticipate that the intellectual capacities of peoples geographically separated in their evolution should prove to have evolved identically. Our wanting to reserve equal powers of reason as some universal heritage of humanity will not be enough to make it so."

What Watson was saying was: From a long life and his own reading of IQ test scores, he believes that intelligence is not distributed equally among the races. That conclusion was also reached by social scientists Richard Herrnstein and Charles Murray in the 1990s best-seller The Bell Curve. The SAT scores seem to bear them out.

When Watson's remarks hit print, however, a new London blitz began.

The Labor Party chairman of the Home Affairs Select Committee charged Watson with "baseless, unscientific and extremely offensive comments" and urged his colleagues to "reject what appear to be Dr. Watson's personal prejudices."

"Anti-racism campaigners called for Dr. Watson's remarks to be looked at in the context of racial hatred laws," said The Independent. Said Steven Rose, a founder of the Society for Social Responsibility in Science, "This is Watson at his most scandalous."

The Telegraph quoted Koku Adomdza, [Email]director of the black pressure group The 1990 Trust, as calling Watson a "complete dinosaur" and demanding he apologize to "Africa and all people of African origin."

Added Adomdza: "Dr. Watson is really a relic of the oldest stock and deserves to be made to account for his extremely offensive and ignorant remarks. ... His very poisonously racist opinions put students and the unsuspecting public at serious risk."

Of these thought police, almost all, it may be fairly said, are academic mediocrities or political hacks who could not carry Watson's microscope. Yet as the scrub stock piled on, the Nobel Prize winner appeared to buckle.

I am "mortified," Watson said, burbling this recantation.

"To all those who have drawn the inference from my words that Africa, as a continent, is somehow genetically inferior, I can only apologize unreservedly. That is not what I meant. More importantly, from my point of view, there is no scientific basis for such a belief." [To question genetic intelligence is not racism, Independent, October 19, 2007 ]

Sad. Why, with all his honors, prestige and security, did Dr. Watson feel the necessity to apologize for what he wrote, said and believes? Why did he not play the man by flipping off the censors? If they were going to take away his chancellorship, why not go down fighting?

In the England of Henry VIII, heretics were beheaded and their heads put on spikes. Many men, like Thomas More, did not recant.

From the time of Tiberius to the 17th century, men gave up their lives rather than renounce a belief in God. Others gave up their lives rather than renounce a disbelief in the Church. Why could Watson not stand up for his disbelief in the ideological myth of the inherent equality of all men, cultures, creeds and civilizations?

In 1990, the respected journal Science wrote, "To many in the scientific community, Watson has long been something of a wild man. ... Colleagues tend to hold their collective breath when he speaks out."

Too bad the wild man was denatured and domesticated.

Patrick J. Buchanan needs no introduction to VDARE.COM readers; his book State of Emergency: The Third World Invasion and Conquest of America, can be ordered from Amazon.com.

The articles on VDARE.com are brought to you by the VDARE Foundation. We are supported by generous donations from our readers. Contributions are tax deductible and appreciated. Contribute... James D. Watson: Broken By The PC Inquisition, Betrayed By The Righteous Right By Steve Sailer James D. Watson, perhaps the most distinguished living American scientist, has now been kicked to the curb by the Cold Spring Harbor genetics laboratory he rescued and rebuilt over the last 40 years for making politically (but not scientifically) incorrect statements about African IQs. Watson's crimethink was to say he was "'inherently gloomy about the prospect of Africa' because 'all our social policies are based on the fact that their intelligence is the same as ours—whereas all the testing says not really.' " [The elementary DNA of Dr Watson, By Charlotte Hunt-Grubbe, TimesOnLine. October 14, 2007] A few lessons from this shameful affair: We live in an age that worships conformity and fears and loathes independent thinkers. As we can see by the enormous number of journalists and bloggers who couldn't wait to put the boot in when the great man was down, and by the negligible number who came forward to defend the co-discoverer of the structure of DNA, the chattering classes of the 21st Century are composed, by and large, of bullies and/or cowards. Why did so many so enthusiastically sign up as auxiliaries of the Thought Police? Because it's fun. The psychology of those who rushed to attack Watson was memorably outlined in Orwell's 1984, when the interrogator O'Brien explains to his prisoner Winston Smith the exciting future envisaged by the Party: "Always, at every moment, there will be the thrill of victory, the sensation of trampling on an enemy who is helpless. If you want a picture of the future, imagine a boot stamping on a human face—for ever. …The heretic, the enemy of soc iety, will always be there, so that he can be defeated and humiliated over again. … The more the Party is powerful, the less it will be tolerant: the weaker the opposition, the tighter the despotism. Goldstein and his heresies will live for ever. … Always we shall have the heretic here at our mercy, screaming with pain, broken up, contemptible—and in the end utterly penitent, saved from himself, crawling to our feet of his own accord." Watson's putative defenders betrayed him. Out of the vast pile of ephemera published on, say, National Review Online during the week and a half that this disgraceful brouhaha has been going on, Google shows Watson's plight being mentioned once, by John Derbyshire—and not at all by anybody else. The level of intellectual integrity on the Right—let alone courage—is catastrophically lower today than just 13 years ago, when the John O'Sullivan-edited National Review responded to the publication of The Bell Curve by devoting most of its December 5, 1994 issue to an impressive symposium on race and IQ. In it, Richard Herrnstein and Charles Murray's bestseller was attacked by some, but also stoutly defended by Michael Barone, Michael Novak, James Q. Wilson, Dan Seligman, Arthur Jensen, and Ernest Van den Haag. Where have you gone, Michael Barone? (Or John O’Sullivan, for that matter.) Another example: As of October 27, a search revealed that not one of the myriad columnists and bloggers at TownHall.com had even mentioned the Watson scandal. As I noted at the time of the Trent Lott Lynching , a “Righteous Right” has emerged, especially in Washington, which has in effect internalized the left’s hysterical race denial. The betrayal of Watson is further evidence of the profound cost of this development to American public discourse. Never apologize for a "gaffe" (i.e., the telling of an unpopular truth). When you beg forgiveness, the hate-filled jackals just smell your fear and weakness. It excites them, so they pile on. Further, the watching crowd can't tell who's right, so they respect whoever seems the master of the situation at the moment. In his October 19 response in the U.K. Independent, "To question genetic intelligence is not racism," Watson seemingly tried to be subtle, arguing that there was a difference between inferiority and diversity, then pointing out the Darwinian implausibility that everyone could have evolved to be identical. Well, swell. But the politically correct don't engage in rational argument. They just hound and bludgeon. So you have to stand your ground. There is so much agitprop in the media about IQ and race that only aggressive, confident responses can cut through the lies. For example, Watson could have hit back like this: Q. Is there really such a thing as "intelligence" and can IQ tests measure it? A. Don't be ignorant. The U.S. military has spent a fortune from WWII onward giving an IQ test to everyone who tries to enlist. The Armed Services have turned away millions of would-be volunteers and draftees because their IQs were too low. How come? Because the Pentagon has done numerous studies showing that on average higher IQ people outperform lower IQ people. Thus the PC Inquisition has several times tried to destroy the careers of Pat Buchanan and Ann Coulter. But Pat and Ann simply won't let them. In contrast, as soon as Larry Summers, president of Harvard, started apologizing for telling the truth and offering $50 million in other people's money as payoffs to the Sensitivity Stasi, he was doomed. As I noted last week, in the epilogue of his new memoir, Avoid Boring People: Lessons from a Life in Science, Watson makes clear his contempt for Summers’ cowardice. Not the least of this tragedy is that, when it came to the point, his own nerve broke too. Go on the offensive against your critics. They’re vulnerable. Thus perhaps the most widely quoted smear-artist attacking James Watson has been Steven Rose. Rose is a professor emeritus of neurobiology at the Open University, a sort of British 1960s lefty version of the University of Phoenix. Rose is a Marxist and the co-founder of the boycott Israel movement among British academics. He was also the co-author, with Leo n Kamin and Richard Lewontin, of the 1984 manifesto with the amusingly unprophetic title Not In Our Genes. (Here's Richard Dawkins' scathing review—which led to Rose threatening to sue Dawkins for libel!) During the attack on Watson, Rose wrote in The Guardian: "As for freedom of speech, these freedoms are and must be constrained. We don't have the right to casually cry fire in a crowded theatre, or to use hate speech—at least in Europe, as opposed to the US. Watson's now retracted [sic] remarks came into these unacceptable categories. So the repercussions are to be welcomed." [Watson's bad science, October 21, 2007] Not surprisingly, Steven Rose has been accused of practicing what he preaches: having the government silence scientists whose ideas he dislikes. According to social scientist Volkmar Weiss, a dissident under the East German Communist dictatorship, Rose ratted him out to the East Berlin regime, setting in motion the crushing in East Germany of IQ research and human behavioral genetics. Weiss explains this in a 1983 essay entitled The Suppression of Human Behavioral Genetics by the Radical Left—unpublished, for obvious reasons, until 1991. He wrote: "In 1980, the manuscript of the monograph Psychogenetik (Weiss 1982a) was complete. Now some fierce dogmatists were discovering that a cuckoo’s egg had been laid in the nest of socialism. One example: S. Rose asked his East German colleague, the professor of neurochemistry D. Biesold at the Karl-Marx-University of Leipzig (personal communication by Biesold), whether there was no means of stopping further publications by Weiss, because such publications printed in a socialist country were particularly disadvantageous to the propaganda of the Radical Left in the Western world. …” Rose’s wish appears to have been the East German Communists’ command: "[A]t the end of the year 1982 [Walter] Friedrich [director of the Central Institute of Youth Research in Leipzig] sought and obtained the backing of high-ranking officials of the Communist Party and all further research in psychogenetics in East Germany came to an end." Weiss goes on to describe the aftermath he endured, which would be familiar to anyone who saw the tremendous 2006 film about life in East Germany under the thumb of the secret police, The Lives of Others: “… the cited author was under the threat of arrest and had already lost all possibility of doing further empirical work of defending his field of research. After 1984, Weiss was forced to work in a quite different field … What follows is the usual story of life and resistance under totalitarian conditions. In order to be published abroad, any new theoretical contributions had to be smuggled out of the GDR." I asked Weiss about the incident. He replied: "What I have written and published is completely true. "However, in 1993 a journalist of a leading English daily (which I do not remember) visited me in Leipzig and tried to confirm my publication by independent sources. At this time [Dietmar] Biesold had already died, his widow did not know anything. Biesold, who had done research together with Rose, had told me about Rose under four eyes [in secret], and there was no witness. Evaluating this, the English daily, afraid to be sued for libeling by Rose, did not publish anything. "After my publication, Rose had published in the Frankfurter Allgemeine Zeitung a note in which he declared that he never was involved in activities against East German scientists. My name and my publication was not explicitly mentioned, and I had never personal contact with Rose. He tried never to be active in any direct way against me and never mentioned or cited me.” Rose is notoriously litigious (recently threatening to sue for libel the author of a comic book). But the US, no doubt to Rose's displeasure, still has a First Amendment. If Rose wants to dispute the Weiss's account, he is free to write us a letter. But the bottom line is the same: Watson has been suppressed by brute political force. The Righteous Right ran away. As after the very similar case of Italy after Galileo, the consequences for science in the Anglosphere could be a new Dark Age. [Steve Sailer (email him) is founder of the Human Biodiversity Institute and movie critic for The American Conservative. His website www.iSteve.blogspot.com features his daily blog.]

The articles on VDARE.com are brought to you by the VDARE Foundation. We are supported by generous donations from our readers. Contributions are tax deductible and appreciated. Contribute...